Δείλι,,

Χρυσές και ρουμπινί φωτιές ανάβουν

το δείλι, με απόκοσμη λαμπράδα,

κι ορέγονται οι ψυχές απ’ ομορφάδα

σαν όλες οι ασχολίες τους παύουν.

Δείλι θα ‘ναι πλιά σαν καταλάβουν

πως τέλεψε η ζωή, κι η σοροκάδα

θα σβήσει τις φωτιές, και μια θαμπάδα

θ’ απλώσει, κι οι ψυχές θα μεταλάβουν.

Νοσταλγίες θα ρθούν γοργοπετώντας,

παλιές αγάπες θα ‘χουν πια κινήσει,

κάποιες φωνές θ’ αρχίσουμε βογκώντας

λίγο πριν η ψυχή να μετοικήσει.

Ω! να ‘ταν μπορετό πάνω στη κλίνη

ξάφνου η θανή να ‘ρχόταν με γαλήνη!

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα